« Life Itself » : Een film die niet in een hokje past ?
« Er was iets aan dit project dat me raakte in het diepste van mijn ziel. Ik moest er gewoon voor gaan », legt Dan Fogelman uit. « De film behandelt meerdere thema’s. Hij gaat over het leven en het feit dat het onvoorspelbaar en chaotisch is en vol liefde en tragedie zit. De film gaat over mensen, onderzoekt gelukkige en ongelukkige momenten, momenten van droefheid en van vreugde, en mijmert over dat fantastische en vreemde ding waar we allemaal middenin zitten – het leven, eenvoudigweg ! Het is bijna onmogelijk om dit verhaal samen te vatten, en dat is een van de elementen van dit project dat me over de streep trok ».
Met zijn vele hoofdrolspelers en valse sporen speelt de film met de verwachtingen van de kijker. Dan Fogelman amuseerde zich tijdens de regie met verrassingen en totaal onverwachte momenten. Volgens Aaron Ryder, producer van de film, is Dan Fogelman een visionair. De intelligente regie maakt de film nog aantrekkelijker.
Het verhaal doorkruist verschillende landen en generaties, maar de grootste verdienste van Fogelman is volgens producer Mary Bowen de schijnbare eenvoud die hij aan de film geeft. « Het is zoals met de Beach Boys », zegt ze. « Als je naar hun melodieën luistert met een ongeoefend oor, heb je de indruk niet meer dan een vrolijk liedje te horen. Maar in werkelijkheid zijn het briljante en gesofisticeerde melodieën. Ik vind dat Dan erin geslaagd is om dit verhaal op te tillen op een manier waarop anderen het niet gekund zouden hebben. »
« Ieder van ons is niet meer dan een puzzelstukje… »
Gezien de vele hoofdrolspelers brengt het project zowel bekroonde acteurs, veelbelovende debutanten en buitenlandse acteurs die hun eerste stappen in een Hollywoodproductie zetten samen.
Volgens Olivia Wilde (in de rol van Abby) slaagde Dan Fogelman erin om een film te maken die precies weet te vertolken hoe het leven ons kan verrassen, shockeren, enthousiasmeren en verwoesten. « Life Itself » doet ons nadenken over het feit dat elk van ons niet meer dan een puzzelstukje is. Olivia Cooke (in de rol van Dylan) wijst ons erop dat Dan Fogelman de gave heeft om een sterke emotionele spanning te creëren op een onverwachte manier. « De film heeft een perfect evenwicht tussen tragedie, melancholie, pikante dialogen en hilarische momenten », zegt ze. « Dan is een meester in het in scène zetten van momenten van grote droefheid, om dan weer over te gaan naar een ontzettend grappige dialoog of een burlesque scène. Een tel later maakt hij je van streek… voor hij weer lichtheid in de film brengt met een komische scène. »
Van New York tot Sevilla
Fogelman was er zich van bewust dat hij een aanzienlijk risico nam door het verhaal plots van New York naar Sevilla te verhuizen, en vooral om van het Engels naar het Spaans over te schakelen. Maar dat maakte deel uit van het project. « De boodschap die ik wilde overbrengen, was dat dit gaat over een ongewone ervaring die we allemaal samen beleven », preciseert hij. « Ik dacht dat het vast interessanter zou zijn als de personages, die liefde en rouw meemaken op een ander continent, in een andere taal zouden communiceren. » Wetende dat die beslissing wel eens wat controversieel zou kunnen zijn, schaarde Ryder zich achter Fogelman. « Er is moed nodig om conventies naast je neer te leggen », zegt hij. « Het getuigt van de heldere visie van het project en de kwaliteiten van de regisseur. Hij was ervan overtuigd dat de film niet dezelfde impact zou hebben als hij andere keuzes had gemaakt ». De cineast erkent nietemin dat – hoewel hij er nu zeker van is dat hij de juiste keuze maakte – de wisseling van taal hem tijdens het draaien soms verlamde. « Op een bepaald moment hebben de kijkers zich gehecht aan de Engelstalige personages », zegt hij. « Maar ik was ervan overtuigd dat wanneer het verhaal zich verderzette in Spanje én in het Spaans, de film een heel bijzondere ervaring zou worden. Antonio Banderas begint dit hoofdstuk met een lange monoloog in het Spaans, waardoor de kijker niet alleen van continent, maar ook van taal moet veranderen. Tijdens de eerste openbare vertoning van de film veroverde Banderas de harten van de Amerikaanse kijkers. Je kon een speld horen vallen in de zaal. »
Voor de regisseur was het heel belangrijk dat de acteurs van dit stuk van de film allemaal uit Spanje kwamen, en hij hield er in het bijzonder aan om met Antonio Banderas te werken. « Dan wilde de rol van M. Saccione, eigenaar van de olijfgaard, toevertrouwen aan een Spaanse acteur die bekend is in de hele wereld », legt Ryder uit.
Wanneer Antonio Banderas alles uit de kast haalt !
De acteur, die zich voor het eerst liet opmerken in de eigenzinnige komedies van Pedro Almodovar, legt uit dat hij zich met « Life Itself » voor de tweede keer engageerde voor een filmisch avontuur buiten categorie. « De film gaat over de perikelen van het leven, dat zo verrassend is », vertelt Antonio Banderas. « De film is het evenbeeld van mijn eigen parcours. Ik heb in twee universums geleefd : Spanje en Amerika, waar ik nu 25 jaar woon. Ik hop heen en weer tussen die twee werelden en dat is precies wat er in de film gebeurt. (…) Ik nam een risico in het begin van mijn carrière door te acteren in de films van Pedro, die speelt met de traditionele codes van de cinema. En toen ontmoette ik Dan Fogelman, die hetzelfde probeert te doen. »
Nadat hij de scènes met Isaac en Olivia Wilde in New York zag, was de acteur overtuigd. « Het is buitengewoon », vervolgt Antonio. « De beelden hebben een emotionele kracht die niet eenvoudig te regisseren valt, maar tegelijkertijd heeft het geheel een verbijsterende naturel. Je gaat door de knieën voor het verhaal, en uiteindelijk is dat al wat telt. Ik vind dat Dan een hele grote cineast is. Hij slaagde erin om de hele film een boeiend ritme te geven. »
Dan Fogelman lijkt nog steeds onder de indruk van de aanwezigheid van Banderas in de film. « Hij is niet zonder reden een grote ster », vertelt de regisseur. « Het is de coolste kerel ter wereld. Toen hij me vroeg wat hij moest aantrekken in de film, zei ik hem : Antonio, ik ben maar een boerenlummel uit New Jersey. Ik ga toch niet aan Antonio Banderas zeggen wat hij moet dragen ?! Ik voelde instinctief aan dat als ik de rol zou toevertrouwen aan een iemand die zo krachtig en charismatisch en tegelijk zo kwetsbaar is, we meeslepende film zouden maken. »
Een originele, Dylanesque soundtrack
Toen Dan Fogelman « Life Itself » aan het schrijven was, luisterde hij naar het album Time Out of Mind van Bob Dylan, en vooral naar het nummer « Love Sick ». Dylan schreef het dubbelalbum na de scheiding van zijn tweede vrouw in 1997 en gaat op een melancholische manier over liefde en rouw. « Ik vond dat « Love Sick » goed paste bij het begin van de film », zegt Fogelman. Terwijl hij het scenario van de film uitwerkte en luisterde naar de cd van Bob Dylan, las hij een essay over « Time Out of Mind » dat hem een ander idee gaf. « De auteur van het essay schreef over een bepaald liedje, « Make You Feel My Love », dat het veel te romantisch en vrolijk was voor een album dat zo triest en melancholisch is. Dat deed me beslissen om het nummer te gebruiken voor het einde van de film zodat Dylan de rode draad doorheen het geheel werd. » Restte er nog één grote hindernis : toestemming krijgen van Bob Dylan om zijn muziek te gebruiken. « Ieder van ons was ervan overtuigd dat het onmogelijk was om de film te maken zonder de muziek van Bob Dylan », zegt Mary Bowen. « Iedere andere interpretatie van zijn œuvre zou een heel andere emotionele impact hebben. » Via de music supervisor van de film slaagde Fogelman erin om Jeff Rosen te contacteren, de man die de muzikale rechten van Dylan beheert. Het script beviel hem, en op zijn beurt stelde hij het voor aan Bob Dylan, die zijn toestemming gaf. « Ik heb deze film geschreven zonder dat ik wist of we de rechten zouden krijgen of niet », vertelt de regisseur. « We hadden het geluk dat we zeven songs van Dylan mochten gebruiken en de rest van de soundtrack konden inspireren op zijn muziek. »
Een sprankeltje hoop
Voor Mary Bowen past « Life Itself » niet in een hokje. « Dan heeft een heel uitgesproken standpunt, maar dat proberen definiëren zou er alleen maar onrecht aan doen », zegt de producer. « Het leven is complex en Dan exploreert het op een manier zoals alleen hij het kan. Soms gebeuren er verschrikkelijke dingen bij goede mensen. En een slechte ervaring kan ook gevolg geven aan goede gebeurtenissen. Het is de aard van het avontuur waar we allemaal in zitten. (…) Het komt erop neer om redenen tot optimisme te vinden in het hart van de duisternis », geeft de producer aan. « De meeste mensen maken goede en slechte dingen mee in hun leven. Het moeilijkste is om te blijven vasthouden aan dat sprankeltje hoop. Dan slaagt daar merkwaardig goed in. Hij doet je nadenken, maar hij doet je ook lachen en soms huilen. Daar slagen alleen de grootste cineasten in. »
Zoals altijd wil Fogelman dat zijn film de kijker raakt. « Ik hoop dat hij het echte leven uitbeeldt en tegelijkertijd een uitweg voor de dagelijkse sleur biedt », zegt hij. « Ik hoop dat als de kijkers de filmzaal verlaten, ze emotioneel ondersteboven zijn maar ook vervuld zijn van hoop. De film is ambitieus en onderhoudend, ontroerend en optimistisch over het leven. Als mensen twee uur lang een leuke tijd hebben in de cinema en het gevoel hebben dat ze iets hebben gezien dat hen heeft geraakt, dan ben ik gelukkig. »