De Franse regio Occitanië zag het daglicht op 1 januari 2016. Aanleiding was de fusie van Languedoc-Roussillon met Midi-Pyrénées. Samen vormen zij een ontzettend rijk patrimonium van bijna 73.000 km2.
Door Pierre-Benoît Sepulchre
Of het nu voor een lang weekend is of voor een week: Occitanië bulkt van de sites die een bezoek wettigen en dat geldt ook voor zijn uitstekende restaurants. Deze regio werd in 2016 opgericht als gevolg van een territoriale hervorming en omvat liefst 13 departementen. Door de fusie van de voormalige regio’s Languedoc-Roussillon en Midi-Pyrénées ontstond de op twee na grootste regio van Frankrijk, achter Nouvelle-Aquitaine en Guyane. Occitanië strekt zich uit over 72.724 km2 en telt zo’n 5.730.753 inwoners. Naast de belangrijkste steden Montpellier en Toulouse valt deze streek vooral op door zijn ontelbare prachtig geconserveerde dorpjes die gespaard zijn gebleven van het doorgaand verkeer.
Behalve de zuidelijk gelegen luchthaven van Toulouse-Blagnac zijn er ook regionale luchthavens, zoals in Rodez en Nîmes, met rechtstreekse verbindingen naar Brussels South Charleroi.
Rodez: hart van de Aveyron
De vlucht tussen Charleroi en Rodez duurt amper anderhalf uur. Als dit uw eerste halte is, belandt u meteen in het hart van de Aveyron, de regio die zich kenmerkt door een harmonieuze mix van landschappen van een ongelofelijke schoon- en verscheidenheid. Rodez, de voormalige hoofdstad van Rouergue, ligt in het midden van een driehoek die gevormd wordt door Toulouse, Clermont-Ferrand en Montpellier, en in de westelijke uitlopers van het Centraal-Massief. Nadat het de vorige eeuw helemaal in slaap leek gesukkeld, kent de stad sinds de jaren 2000 een enorme heropleving dankzij zijn luchthaven, maar ook vooral dankzij de opening van het Musée Soulages.
Het ontwerp en de plannen van dit gebouw, dat zich over 6000 m2 uitstrekt, zijn van het Catalaanse bureau RCR Arquitectes. Het museum in het hart van de Jardin du Foirail en werd opgevat als een reeks open kubussen in gepatineerd staal die lopen van oost naar west. Er is een grote tentoonstellingsruimte voor tijdelijke expo’s en ook een ‘donatieruimte’ met om en bij de 500 geschonken kunstvoorwerpen. Geschatte waarde? Zo’n 40 miljoen euro. Schilderijen op doek, waarbij enkele ‘outrenoirs’, schilderijen op papier en serigrafieën delen het gezelschap met beeldhouwwerken, films, foto’s alsook ontwerpen in karton. Zij zijn het voorbereidend werk voor de vernieuwing van de glasramen in de abdij van Conques. Rodez beschikt tevens over een charmant stadscentrum dat zich uitstrekt rond de prachtige kathedraal: het ijkpunt van de voormalige versterkte oude stad. Wie de vele straten en wandelsteegjes doorkruist, botst op heel wat typische huizen – sommige met stucwerk – in een wonderwel bewaard historisch kader. De markten en kermissen worden gehouden op de grootste pleinen van de stad. De Passage du Mazel is dan weer het verzamelpunt voor de handelaars die er verse seizoenproducten verkopen.
Andere aanrader is het musée Fenaille dat 2000 jaar geschiedenis rijk is. Het ligt op vijf minuten wandelen van de voet van de kathedraal. Lokaal patrimonium en modernisme lopen er ongeremd in elkaar over. Het museum werd in 1837 opgericht door enkele erudieten en notabelen uit de Aveyron en is bekend voor de grootste collectie menhir standbeelden in Europa.
Eten: Café Bras
Vlakbij het musée Soulages wordt het Café Bras uitgebaat door een van de topchefs van de Aveyron: Michel Bras. Zijn gerechten zijn creatief en laten zich inspireren door de regionale tradities. Op de menukaart vinden we onder meer: ‘la Fouace de Laguiole de chez Roux juste tiédie, ‘les tripous de la maison Savy à base de panse de veau du Ségala’ en ook ‘le Trénel de Millau de chez Delpont’: de op sintels gegrilde overheerlijke combinatie van ‘tripes d’agneau’ (pensen van lamsvlees) met ham en look. De inrichting van Café Bras lijkt wel een museum: modern, strak, apart.
Logeren: Château de Labro
In het hart van een prachtig rustgevend groen domein staat dit uniek 16e-eeuws gebouw dat in 2001 door Jean en Nizou Rouquet werd aangekocht en door deze beide gepassioneerde brocanteurs helemaal werd gerestaureerd en ingericht. De gasten worden er verwelkomd door Mathieu Muratet, directeur van het etablissement, die hen vervolgens begeleidt naar een van de suites die eveneens met zeer veel verfijning, smaak en zin voor detail zijn aangekleed. De sfeer in het kasteelrestaurant Labro’voir doet denken aan die van een opgefriste herberg. Het zicht op de vallei is prachtig en de marktkeuken op basis van verse seizoenproducten is in handen van Kévin Bouchard. Deze jonge getalenteerde chef leerde de stiel aan de zijde van Michel Bras. ‘Veau d’Aveyron et du Ségala’, ‘bœuf fermier d’Aubrac’, ‘truites d’Estaing’ en ‘escargots de Nadaillac’ zijn de belangrijkste aanraders op de kaart. Ook de wijnkaart is indrukwekkend, met de Clos-Labro als blikvanger. De 1200 flessen die jaarlijks op het domein geproduceerd worden, zijn namelijk exclusief voorbehouden aan de bezoekers van het restaurant.
