Of we nu 50, 60 of 70 zijn, laten we alsjeblieft niet denken dat we te oud zijn om iets te ondernemen dat ons gelukkig maakt… en laten we er nu aan beginnen. Want het is een paradox van ons tijd, waarin zestigplussers, gepensioneerden en senioren nogal eens worden afgeschreven, terwijl de medische vooruitgang en onze eigen spirit het juist mogelijk maakt om fit en energiek ouder te worden.
Nooit te laat
“Een oude appelboom produceert echt geen oude appels,” zo beweerde de Canadese zanger Félix Leclerc, en gelijk had hij. Ik kijk naar de oude appelboom in mijn tuin, die vol appels hangt, en ik weet dat hij het bij het juiste eind had. We mogen dan oude appelbomen zijn geworden, dat wil niet zeggen dat we niets meer te bieden hebben. Ons leven kan nog even vruchtbaar zijn als dat van die boom.
Tussen haakjes, er zijn honderden oude appelrassen die nog altijd prima smaken. Of je nu een ‘Golden Delicious’, een ‘Dubbele Bellefleur’ of een ‘Granny Smith’ neemt, ze zijn stuk voor stuk even verrukkelijk. Kies een appel of een appelboom die bij je past en hang er een foto van op de koelkast. Dat geeft inspiratie als je even zin hebt om te zeggen: ‘Dat kan ik écht niet meer hoor…’ (1)
Hard of zacht?
Dan kun je nog kiezen wat voor appel je wilt zijn. Eentje met stevig vruchtvlees en een uitgesproken smaak waar flink in gebeten moet worden, of een zoete, zachte appel die bij iedereen in de smaak zal vallen? Het doet er niet toe, als het maar bij je past.
Luister naar je hart…
De dichter Kâlî Ferry zei het zo mooi: “Mijn grote luxe is: mijn appel van mijn appelboom plukken als het verlangen me overvalt, en dat verlangen om in de appel te bijten in vervulling doen gaan.” Luister naar wat er altijd in je geleefd heeft, waar je vaak van gedroomd hebt, zonder dat je er iets mee kon doen, om allerlei redenen: de kinderen, je man, je ouders, je familie, je hypotheek… En zeg dan eindelijk ja, in plaats van te treuren om gemiste kansen. En je appel mag dan vlekken hebben, of rimpels, of een beetje beurs zijn, als je hem op tijd plukt, smaakt hij heerlijk!
…maar bedenk dat je niets te bewijzen hebt!
Het fijne van ouder worden is dat je dingen kunt proberen zonder dat je je te druk hoeft te maken over het resultaat. Je hebt allang bewezen wat je waard bent, dus als je op je vijftigste wilt leren pianospelen, dan doe je dat alleen voor je plezier. Want met leren kun je beginnen op elke leeftijd. Als je iets graag wilt, word je vanzelf creatiever, en voel je het leven in je zinderen. Met als bonus dat ook de rest van de wereld er beter van wordt. Als jij je droom beleeft, kunnen andere mensen daar een voorbeeld aan nemen. Neem je voor om anderen ook enthousiast te maken, en je liefde en creativiteit te delen.
Dat is immers waar het in ons leven om draait: dicht bij onszelf komen en vreugde brengen aan anderen. Wij zijn rijk door het leven dat we al geleefd hebben, onze ervaringen, onze liefde en onze vervelende momenten. En door onze dromen. Dus waag de sprong, telkens opnieuw, op de trampoline van het leven. Het doet er niet toe of je gewrichten een beetje protesteren….
Hoe kom je uit de sleur?
Eerste opdracht: schop je pantoffels uit en ga op verkenning; Ontdek in je eigen omgeving vijf details die je verrassen.
Tweede etappe: neem een kijkje op de website www.voorpositiviteit.nl. Je vindt er allerlei positieve blogs.
Derde stap: ga na wat je droom is en laat hem niet meer los!
Aarzel je toch nog om eraan te beginnen? Dan is het boek ‘Je bent maar twee keer jong’ van Quentin Blake het bekijken waard. Het gaat over oude mensen die levenslust en vitaliteit uitstralen. Ze leven in de bomen en houden zich bezig met muziek, lezen en lekker eten, schilderen, vriendschap en delen wat er in hun hart omgaat. Een boek voor alle generaties, dat eindelijk een eind maakt aan de mythe dat oude mensen chagrijnig en vervelend zijn. Verfrissend!
GETUIGENISSEN
Danielle. “Toen ik zestig werd, kreeg ik opeens het gevoel van ‘nu of nooit’! Ik had geen zin om te wachten tot ik stokoud was om mijn droom waar te maken. Ik wilde reizen, op een alternatieve, milieubewuste, solidaire manier. Ik wilde op avontuur gaan, andere levenswijzen ontdekken, slapen bij de bevolking, ‘echte’ gesprekken voeren, mijn ogen en mijn hart openen voor nieuwe dingen en mensen. Ik nam contact op met Emotion Planet (bureau voor alternatief reizen) (2) en vertrok voor een maand naar Senegal. Dat is nog maar het begin. Het was een schitterende ervaring die me alleen maar meer reislust heeft gegeven!”
Anne-Charlotte. “Ik ben zestig en ik heb eindelijk een boek geschreven. Niet voor de glorie, maar om te delen en over te brengen wat ik geleerd heb tijdens de Geweldloze Communicatie en andere therapeutische opleidingen die ik heb gedaan. Kortom, ik wil vertellen wat mij voedt en tot ontplooiing brengt;” Haar zoon had tegen haar gezegd dat ze een boek moest schrijven, en al protesteerde ze eerst, ze was blij dat hij mee was in de droom die zij al zo lang koesterde. Haar boek is onlangs uitgekomen. Een zeer menselijke ‘roman’ met talloze personages die de rol van onthullende spiegel spelen voor de lezer. (3)
Julie. “Op mijn vijftigste maakte ik eindelijk een droom waar: motorrijden!” zegt Julie. Haar collega en vriendin Joëlle vertelt: “Toen ik haar op kantoor zag verschijnen in haar leren pak met haar motorhelm onder haar arm, herkende ik haar eerst niet. Zij die altijd zo tot in de puntjes gekleed is… Ik kan er nog niet over uit!” Maar Julie heeft leren motorrijden. En het geeft haar een fantastisch gevoel van vrijheid.
Maar je kunt ook dromen van stilte. Het eeuwige druk doen en efficiënt zijn achter je laten, en diep doordringen in de verborgen kamers van je eigen hart. Dat doet Adeline.
“Als moeder van een groot gezin had ik nooit tijd voor mezelf. Ik heb besloten om eens in de maand een uur stilte op mijn agenda te zetten, en dat is een goed begin. Een ogenblik om me terug te trekken uit de wereld en te luisteren naar wat er in mij leeft. Ik wil ook gaan vasten om dan anders te gaan eten. En op een dag vertrek ik naar een plek die me inspireert en me helpt in mijn zoektocht: de poustinia op de heuvel van Penuel (4), een abdij, een kamer aan zee… dan wil ik wandelen, nadenken, mediteren of gewoon op zoek gaan naar schatten in de natuur. Als ik terugkom, vertel ik er meer over.”
Marie-Noëlle. De sexy zestigjarige die fris, sportief, ecologisch gezind is en dol op lekker eten (5) besloot een droom waar te maken en met capoeira (6) te beginnen. “Het is behoorlijk intensief, maar ik voel me niet te oud om het te leren. Ik denk dat het echt iets voor mij is. Een paar jaar geleden kreeg ik kanker en sindsdien weet ik hoe kostbaar het leven is en dat je het niet mag verspillen. Ik voed me met alles wat goed, mooi en echt is. Ik probeer elke dag iets te vinden dat me verwondert, en dat koester ik… zoals de pompoenen in mijn tuin!”
- Andere oude appelrassen vind je op fruitbomen.net
- Alternatief reizen: alternative-travels.com
- La vie t’aime déjà, Anne-Charlotte Roussel, Lulu Editions – acroussel.be/
- penuel.be
- questcequonmange.eu
- “Capoeira is een Afro-Braziliaanse gevechtssport die zijn wortels zou hebben in de gevechtstechnieken en dansen van de Afrikaanse volkeren uit de tijd van de slavernij in Brazilië.” (Wikipedia)