Donderdagavond 22u30. Ik check nog even of Kim al bevallen is, kopieer een receptje van Dorien en hoor van Kelly dat haar work-life balance volledig is verstoord. Nee, Kim, Dorien en Kelly zijn geen vriendinnen. Toch voelt het soms zo. Ik weet immers alles over hun kinderen en echtgenoot, hun ups en downs … of toch ten minste wat er in hun kookpot zit. Waarom delen zoveel bloggers hun zielenroerselen op het net?

Tekst Katrien Elen

Ik bel Kelly (33), een West-Vlaamse journaliste die met Tales from the Crib een van Vlaanderens populairste bloggers is. ‘Mijn eerste blogjaren stelde ik me helemaal niet kwetsbaar op. Ik had overgewicht, onderging een maagverkleining en was bang dat lezers een totaal fout beeld van mij hadden. Wie weet dachten ze wel dat ik een slanke deerne was. Dan heb ik een soort coming out-post geschreven over mijn maat 48 en geleidelijk liet ik meer over mezelf los.’ Kelly voelde dat haar blog sterker werd naarmate ze meer persoonlijke details deelde.
De Amerikaanse onderzoekster en story teller Brené Brown deed daar research naar. In haar TED-talk The power of vulnerability argumenteert ze op onnavolgbare humoristische en openhartige wijze hoe kwetsbaarheid niet enkel samengaat met pijn en schaamte maar ook een voorwaarde is voor liefde en geluk. Mensen die de moed hebben om niet perfect te zijn, die zich authentiek opstellen en zichzelf durven zijn leiden volgens Brown een veel gelukkiger leven. Veel mensen proberen hun kleine kantjes zo goed mogelijk verborgen te houden – zo ook Brené Brown zelf. Nu beseft ze dat kwetsbaarheid aan de oorsprong ligt van creativiteit, innovatie en verandering.
Radiochick Sofie (30) van Sofinesse heeft er dan weer nooit problemen mee gehad om te schrijven over haar privéleven. Ik lees openhartige posts over ontharen en zwangerschap, bevallen in bad en zwangerschapstests: ‘Ik ben altijd al een heel open persoon geweest en hou helemaal niet van taboes. Ik hanteer voor mezelf de regel dat ik op mijn blog vertel wat ik tegen een wildvreemde na een drankje op café zou durven vertellen. Ik heb in het verleden al kwetsende reacties gekregen. Maar als je jezelf zo openstelt moet je daar ook tegen kunnen.’

Validerend verhaal

Je kwetsbaar opstellen, allemaal goed en wel, maar daarom moet je je verhaal toch niet onmiddellijk neerschrijven?
Judith (30, niet haar echte naam) van Prinses op de kikkererwt legt uit waarom ze haar verhaal neerpent: ‘Iets meer dan een half jaar geleden ging mijn partner weg en werd ik alleenstaande moeder met twee jonge kindjes. Mijn baas gaf me het advies dat ik me niet mocht verzetten, dat ik mee moest gaan in de stroom van het leven. Ik vroeg hem bijna wanhopig hoe ik dat dan moest doen. ‘Schrijf’, was zijn antwoord. Een paar muisklikken later was mijn blog er.’
Voor Judith kadert dat in de stroming ‘narratieve psychologie’. Ze gelooft er sterk in dat het construeren van haar eigen verhaal helpt bij de ontwikkeling van haar identiteit. ‘Alleszins merkte ik dat ik door het schrijven betekenis verleen aan een ingrijpende verandering in mijn leven, wat gepaard gaat met een rouwproces maar ook met persoonlijke groei.’
Dat klopt volgens Johan Van de Putte, die als psychotherapeut gespecialiseerd is in narratieve psychologie. ‘Je verhaal vertellen is een daad van betekenisgeving: je linkt ervaringen en gebeurtenissen met elkaar volgens een thema. Wanneer je een verhaal blogt dan is dat dus niet enkel een uitdrukking van iets wat er al is maar het ontwikkelt je verhaal verder. Ook als iemand anders reageert op je blog voegt dat iets toe. Zeker als die persoon erkennend reageert kan dat enorm validerend zijn.’

Echt en herkenbaar

Als je de reacties op blogposts leest merk je meteen dat die bulken van de herkenning. Kelly veroorzaakte een paar jaar geleden een storm in een glas water met een opiniestuk over een moeder die haar huilbaby had verdronken in een waterput. ‘Omdat ik zelf ook een huilbaby had gehad was ik heel erg aangedaan door dat verhaal. Ik had amper geslapen en een post geschreven. Over hoe ik me in die vrouw kon herkennen, dat onze situatie exact hetzelfde was geweest maar dat we ze anders hadden aangepakt. Toen is alles ontploft. Ik werd gecontacteerd door journalisten maar ook moeders van huilbaby’s begonnen massaal te reageren.’ De reacties op Kelly’s post lijken op een massale coming out van gelijkgezinden.
Herkenbare verhalen. Dat was ook waar Judith naar zocht toen haar man net was weggegaan. ‘Ik heb in paniek gegoogeld op ‘liefdesverdriet’: hoe lang duurt dat? Weken? Maanden? Jaren? En hoe moet je dat aanpakken? Ik vond niks, en mede daarom heb ik besloten om mijn eigen verhaal te vertellen.’ Ook zij oogst met haar blog reacties vol herkenbaarheid. Lezers komen ernaartoe ‘omdat hier goed en “echt” geschreven wordt’. Iemand anders schrijft ‘ik ben gevallen voor deze blog toen ik las hoe tegenstrijdig je verdriet is … dat is erg verfrissend in een perfecte wereld’.

Wat is privacy?

Wat als je werkgever meeleest dat je depressief bent geweest? Voor Kelly is dat geen probleem. ‘Ik heb geschreven over mijn postnatale depressie en over een huilbaby. Dat heeft nog nooit een impact gehad op mijn journalistieke opdrachten. Niemand heeft mij daar ooit op gepakt. Wel komen er vaak mensen naar me toe die me toefluisteren dat ze hetzelfde hebben meegemaakt maar het niet durfden te vertellen.’
Judith houdt het liever anoniem. Daar ligt voor haar dan ook de privacygrens. Ze schrijft heel erg open maar de namen van haar kinderen, haar werkgever of haar opleiding kan je nergens vinden. Zelfs vrienden en familie zijn niet op de hoogte.
Kelly schrijft soms wel over haar man maar vraagt hem dan altijd om het artikel vooraf na te lezen. ‘Mijn peuterzoon is een moeilijkere kwestie. Ik stel me iedere keer weer de vraag of ik hem daar kwaad mee doe. Maar misschien dat hij dat over een paar jaar anders zal zien, als zijn vriendjes hem erover aanspreken.’
Sofie stelt zich daar minder vragen bij: ‘Wat is privacy? Waarom zou ik niet willen dat mensen foto’s zien van mijn kind? Als ik op straat loop met mijn zoon verstop ik me toch ook niet? Er wordt wild gedaan over de gevaren van het internet maar ik zit daar niet mee in. Ik krijg wel eens het verwijt dat mijn zoon later niet blij gaat zijn met alle verhalen en foto’s die er over hem zijn verschenen maar ik hoop dat hij het zal bekijken als een uniek document.’
Hoewel bloggers heel wat persoonlijke info lijken weg te geven doen ze dat vaak op een heel gecontroleerde manier. Kelly: ‘Mijn blog is niet mijn dagboek. Eigenlijk weet je als je mijn blog leest helemaal niet waar ik echt mee bezig ben. Als ik het schrijf is het vaak al voorbij.’
Judith vat de essentie mooi samen: ‘Mensen zijn op zoek naar echte verhalen. Verhalen over rouw, twijfel, pijn, een kapotte relatie, zoekend moederschap, de ups en downs uit het dagelijks leven. Dat is de kracht van persoonlijke blogs.’ 

Meer lezen

Wil je zelf met een blog beginnen, lees dan zeker Blogboek van Kelly Deriemaeker (Uitgeverij Vrijdag, 2014) vol praktische tips en creatieve ideeën. Ook Stephanie Duval bracht recent een boek uit over bloggen: How blogs work (Lannoo, 2014). Een handige app/site om blogs te vinden en te volgen is bloglovin.com.

Meer info

– Wil je meer weten over Brené Brown, bekijk dan haar TED-talks: www.ted.com/talks/brene_brown_on_vulnerability en www.ted.com/talks/brene_brown_listening_to_shame

– Ben je geboeid door narratieve psychologie, neem dan eens een kijkje op de site van het Levensverhalenlab van de universiteit van Twente: www.levensverhalenlab.nl

Artikel gepubliceerd in Psychologies 
www.psychologies.be