8 dagen lang warm zand onder mijn voeten, ieder moment 360° adembenemend natuurschoon en 24/24 de oprechte toewijding van de bedoeïenen.

Tekst Griet Van Beveren

“Een slaapzak, een handdoek, stapschoenen en een paar lichte kledingstukken. Meer hoef je niet mee te nemen. En oh ja … vergeet je bikini niet!” Marleen Hofman van Desert Soul stuurt me voor vertrek nog een mailtje met handige tips. Een bikini in de woestijn? Ach, gewoon doen. Ik ben nog niet vertrokken of de eerste uitdaging dient zich al aan: stoppen met nadenken.

Afdalen naar je hart 

Het is al voorbij middernacht wanneer we in de duizelingwekkende stilte van de woestijn aankomen. Farag, Jamal en Soubhi – drie breed lachende mannen – bieden ons een kop verse thee aan. Dit is hun habitat, het land (of moet ik zeggen het zand) waarop ze geboren worden, leven en ook sterven.

De komende acht dagen delen ze hun levenswijze, verhalen en energie met ons. Over échte gastvrijheid gesproken. Pas ’s morgens zie ik waar ik geslapen heb: op de tast zocht en vond ik vannacht een rots waar ik me tegen nestelde. De kleinste gedachte aan bescherming blijkt meteen een dak en vier muren te kunnen vervangen: slapen onder de blote hemel … check!

Vandaag dalen we af in de White Canyon, een prachtige kloof die recht naar de oase Ain Khudra (Groen Oog) leidt. Met een rugzak vol verwachtingen begin ik aan een intensieve tocht waarin ik verrast word door de enorme afwisseling in het landschap. Wie dacht dat de woestijn één grote zandbak is heeft het mis. Rotsen, canyons, uit-gestrekte vlakten en hoge zandduinen wisselen elkaar af.

Tegen de middag zie ik in de verte palmbomen verschijnen: de oase. Nog nooit heeft het water zo naar me gelachen, nog nooit voelde ik met iedere cel in mijn lichaam de weldaad van verfrissing. Alsof er geen water genoeg is vul ik het plonsbad aan met mijn tranen … Tranen van ontroering door zoveel moois, tranen van geluk om de pure eenvoud, om het besef dat niet mijn hoofd maar mijn hart weet wat goed voor me is. Slechts één dag had ze nodig, de Sinaïwoestijn, om alle muren en zekerheden die ik had opgebouwd omver te duwen.

Zonder woorden 

De Sinaï is een driehoekig schiereiland van Egypte dat een brug vormt tussen Azië en Afrika. Maar meer nog dan een verbinding tussen continenten is ze een brug tussen mensen van verschillende origine en culturen. Is het haar weidse landschap dat ruimte voor iedereen creëert of dankt ze haar verzoenende kracht vooral aan haar eigenwijze inwoners, de bedoeïenen?

Maar al te vaak bestreden, beschuldigd en misprezen behield dit volk zijn eigenheid als geen ander. Dat zo’n uitgesproken trouw aan jezelf ook respect voor een ander doet groeien ondervind ik hier op ieder moment van de dag. Thuis neem ik graag de touwtjes in handen, regel en bepaal ik wat voor mezelf én de ander moet gebeuren. Die behoefte valt hier helemaal weg: ik kan gewoon zijn, zonder druk of drang om me te bewijzen.

‘Zou het kunnen dat het zand alle negativiteit en spanning opslorpt?’, vraag ik me luidop af. Maar zelfs die vraag kan ik nauwelijks vasthouden. De warmte en speelsheid van Farag en Jamal zetten mijn hart zo wagenwijd open dat ik al de rest vergeet. Ik rust en klim, ik zing en eet, ik lach en huil met deze bijzondere mannen.

Dagen, soms tot laat in de nacht, praten we over het leven, de liefde, de keuzes die we maakten en waarom. Jamal toont ons zijn huis, zijn vrouw en dochtertje. Voor hun gewoonten een uitzonderlijk gebaar van vertrouwen dat ik alle eer aandoe. Wanneer ik hem daarna vraag waarom hij hier leeft en niet in de stad, welke toekomst zijn dochter hier vinden zal, tussen de rotsen en het zand, glimlacht hij alleen maar. Ik besluit niet aan te dringen maar blijf een beetje verward achter.

Later die middag laat ik een lichte slaap mijn lichaam overnemen, terwijl mijn hoofd rust op de benen van een medereiziger. Plots hoor ik iemand zingen. Het is Jamal. Ik hoef zelfs niet te kijken, ik herken zijn stem als één uit duizend. Klanken en woorden zijn bijzaak in de ervaring die ik op dat moment doormaak. Zijn stem reikt hoger, verder dan wat ik tot vandaag met mijn zintuigen heb beleefd: het is mijn hart dat aangeraakt wordt. Als ik mijn ogen open kijk ik recht in de zijne: hét antwoord op de vraag van daarnet dient zich aan … woordeloos.

Goddelijke plek 

Volgens een Arabisch spreekwoord schiep Allah de woestijn als zijn tuin, waarin hij zich kon terugtrekken om in alle rust en stilte te wandelen. En in de Bijbel staat dat Mozes de tien geboden van God ontving op de Sinaïberg. Na een paar dagen woestijn ervaar ik zelf welke kracht en energie van die plek uitgaan. Profeten, leiders, rustzoekers en mensen in volle persoonlijke groei kiezen dit oord niet toevallig uit. Zelfs de grootste sceptici, de zakelijkste bedrijfsleiders en de meest gedreven managers die deelnemen aan een reis met Desert Soul naar de Sinaïwoestijn keren anders terug naar huis. Geraakt door de kracht en schoonheid, versterkt door glasheldere inzichten en nieuwe ideeën.

Tijdens deze intense week val ik terug op mijn zuivere waarden, mijn natuurlijk ritme en een zachtheid voor mezelf die ik lang geleden al moet zijn kwijtgespeeld. De natuur is hier puur en ze confronteert me onophoudelijk met de realiteit die ik voor mezelf had opgebouwd. Ronde rotsen, zachte glooiingen, licht deinende vlakten … Het ene vloeit over in het andere, en zo hoort het échte leven ook te zijn. Geen plotse onderbrekingen, scherpe kanten en onverwachte wendingen. Geen strijd maar wel een eenheid met de natuur én met mezelf. ’s Avonds bij het kampvuur en na een heerlijke maaltijd lach ik stralend de sterren en de maan toe.

Voelsprieten aan 

Ik heb hem meegenomen, mijn gsm. En bovenop een hoge rots is er wel degelijk bereik. Maar de vraag is: ‘wil ik bereikt kunnen worden?’. Het antwoord is er sneller dan mijn hersenen kunnen reageren, dus ik besluit hem meteen de eerste dag al uit te schakelen, tot ik weer op Belgische bodem ben. Een laatste sms’je moet het thuisfront geruststellen. Wanneer ik mijn gsm uitzet lijken mijn voelsprieten aan te springen.

Ontkoppeld en onbereikbaar als ik ben ervaar ik meteen een apart gevoel van vrijheid en rust. Vertrouwen dat het leven loopt zoals het hoort te lopen, dat ik sterk genoeg ben om aan te kunnen wat op mijn pad komt zonder dat elke dag te willen bewijzen. Les één in de woestijn wordt doelstelling één voor thuis. En daar is het niet bij gebleven. De schaarste en soberheid van deze omgeving dwingen me mijn levenslessen onder ogen te zien. Natuurlijk kan ik dat dichtbij huis ook ervaren, maar daar sla ik maar wat graag een zijweg in op het moment dat de confrontatie met wat ik werkelijk wil iets te dichtbij komt.

Die vluchtroute ontbreekt hier, te midden van het zand. De fysieke, mentale en emotionele trektocht door de woestijn die mijn hoofd is bracht me terug waar ik thuishoor: bij mijn hart.

Artikel gepubliceerd in Psychologies Maart 2015
www.psychologies.be/nl