Veel mensen praten over dromen en verandering, het eigen grote ideaal najagen. Maar niet iedereen gaat er dan ook werkelijk voor en durft de geijkte paden te verlaten om te doen wat werkelijk bij hen past. Miriam deed het wel. Zij leeft met haar man in de wildernis van Nieuw-Zeeland. Ze trekken rond als nomaden, slapen in een tent, koken op een vuur en Miriam jaagt op wilde dieren.
Miriam: ‘Ik heb altijd een bijzonder leven willen leiden. Het leven in Nederland vind ik maar saai. Hier is het iedere dag anders. Daarom trekken we binnenkort ook naar Oost-Europa. In de bossen daar zitten er beren en wolven. Die heb je hier niet. Naar de stad keren we niet terug. Ik hou niet van mezelf in de stad. Ik ben er nerveus en gestresseerd.
‘In de natuur heb ik mijn angsten leren kennen. Als je je terugtrekt in de wildernis, zie je jezelf constant in een spiegel. Er is geen afleiding. Zo ben ik dichter bij mezelf gekomen. Als je je niet bewust bent van je angsten, dan ga je ze uit de weg. Mijn grootste angst is dat Peter zou sterven. Hij is 63, ik ben er 33. Dat is een realiteit om rekening mee te houden, maar ik zou teleurgesteld zijn in mezelf als ik dit leven niet in mijn eentje zou kunnen leiden. Ik vind dit leven veel gemakkelijker dan een ordinair bestaan. Ik snap niet hoe mensen het kunnen volhouden: de stress, de verveling … Uiteraard leef ik ook niet in luilekkerland. Je hebt zelfvertrouwen nodig om deze droom te kunnen realiseren. Vroeger dacht ik dat zelfvertrouwen gebaseerd is op concurrentie en een vergelijking met gelijken. In de natuur ontdekte ik het bestaan van innerlijk zelfvertrouwen. Ik heb ook gemerkt dat als je je eigen weg gaat, dat enorm veel kracht geeft. De meeste mensen kunnen niet zonder zekerheden. Ik hoor veel mensen dromen, maar weinigen voeren hun dromen uit. Ze zitten vast aan hun werk of hun familie. Ieder jaar opnieuw vertellen mijn vrienden over de plannen die ze volgend jaar gaan realiseren. Maar niemand van hen verandert.
‘Peter en ik leiden ons leven volgens “de open deur”. Als we iemand ontmoeten en die komt met een goed idee, dan gaan we daarop in. Ons leven wordt bepaald door toevallige voorbijgangers. Meegaan met de verandering geeft ons leven betekenis. Het is alsof het leven een rivier is. Zo stroom ik door de wereld. Als je de rivier verlaat, evolueer je niet meer. Verandering is hetgeen mijn leven interessant maakt. Het blijft wel een constante uitdaging om niet toe te geven aan de zekerheid. Als we bijvoorbeeld ziek zijn, denken we wel eens aan een eigen huis. Dromen is iets heel abstracts, ze verwezenlijken is een praktische daad. Daarom komen die twee vaak niet samen. Als je je dromen wilt realiseren, moet je van houding veranderen. Je moet praktisch denken. Ga met pen en papier aan tafel zitten en stap af van dat ideaalbeeld.’