Tijdens de nazomer, als de zon nog schijnt maar haar scherpte verliest, schakelen we meer dan ooit over op de frequentie van de “wakkere zintuigen”! We vergeten immers al te vaak dat onze vijf (zes?) zintuigen ons assisteren om het “hier en nu” volop te beleven. Vandaar deze gedurfde uitspraak: zonder onze zintuigen heeft het leven geen zin.
DOOR MARTINE DORY
Laten we onze zintuigen dus op scherp zetten en samen dronken worden bij al het mooie dat de nazomer ons te bieden heeft: de bloemen, de vruchten, de gezangen, de geuren… De vlezige schoonheid van een gouden en sappige nectarine, de fluwelen zachtheid van een perzik die zich laat ontkleden vooraleer hij zijn lekkers laat proeven, de delicatesse en het karmijnrood van een klaproos die ondanks zijn kwetsbare uiterlijk winden en stormen trotseert maar meteen de geest geeft wanneer hij geplukt wordt, de glimlach van de roze schijven watermeloen wanneer zij uit hun gevlekte groene schil worden gehaald, hoe het felle rood van een pittige tomaat perfect aansluit bij het pikante groen van de basilicum… Stuk voor stuk getuigen zij hoe de weelderige natuur zich openstelt voor onze eetlust.
Nooit genoeg van de zon
Plukken en delen… Het lijkt onbenullig, maar daar draait onze samenleving wel om. Wanneer de oogst goed is, de geuren elkaar versterken en onze smaak prikkelen, voelen we de drang om gasten uit te nodigen, de tafels te dekken, met kleur te spelen voor extra gezelligheid.
De zon versterkt de banden en van die warmte en dat gouden licht krijgen we nooit genoeg. Tenzij zij ons uitnodigt om ons in een schaduwhoekje terug te trekken. Zalig nietsdoen om te verlangen naar een siësta in de vochtige schaduw van een vijgenboom, met het gezang van de krekels op de achtergrond. Maar ik laat mij meeslepen…
De natuur koppelt ons terug met onze echte aard en onze zintuigen
Onze zintuigen: in de rush van het haastige dagelijkse leven staan we er niet altijd bij stil. Probeer dus tijdens het lopen de geur van een bloem op te vangen, proef hoe lekker een aardbei is of geniet gewoon van de streling van de wind…
Niets overtreft het gevoel van blootsvoets door het gras te lopen. Pas dan heb je voeling met deze aarde die ons verwortelt met onze roots. Pas dan praten onze zintuigen met ons. Als Chantal een fletse aardbei vindt die Claire vervolgens met veel smaak opeet: welk deeltje van die aardbei maakte dan het verschil? Wanneer Véronique verrukt reageert op de muskusgeur van de man die met haar danst, welke deuren gaan er dan open… En welke herinnering wordt hier geactiveerd?
Free hugs!
Een hartelijke en innige omhelzing maakt sommigen blij en schrikt anderen af. “Ik houd er niet van dat men mij aanraakt”, zegt Nathalie. “Als men mij in de armen neemt, is het alsof mijn huid zich met prikkeldraad wapent! Het is sterker dan mezelf. Een kusje kan, meer niet!”
De huid is het sensoriële orgaan bij uitstek, de ster van het gevoel. Of ze zich nu afkeert of graag laat aanraken: telkens weer vertelt ze haar eigen verhaal. Wat is er tijdens de jeugd gebeurd? Terwijl men momenteel het huidcontact van moeder/vader-kind aanmoedigt, was dit 50 jaar geleden vaak helemaal anders. Toen stonden de relaties veel meer in het teken van wat was “toegelaten/verboden”. En werden bepaalde percepties daar ongetwijfeld ook door beïnvloed. Een simpele streling werd toen geïnterpreteerd als een uitnodiging tot meer.
Bij Nicole heeft het bijwonen van de Biodanza-sessies (1) haar inzicht op dit “aanraken” helemaal veranderd: “In het begin had ik niets dan vooroordelen tegen deze praktijk die, via de dans, uitnodigt om barrières te doorbreken en het affectief aanraken propageert. Ja, ik was bang. Alleen al de gedachte om de ander aan te raken, stond voor mij gelijk met het begin van een reeks manoeuvres die er op gericht waren om de deelnemers uiteindelijk in elkaars armen te drijven… Van de stereotiepen uit mijn jeugd erfde ik een ongezonde voorstelling van alles wat met aanrakingen te maken heeft.
“In het begin had ik niets dan vooroordelen tegen deze praktijk die, via de dans, uitnodigt om barrières te doorbreken en affectief aanraken propageert. Vandaag voel ik me veel vrijer in mijn lichaam. Ik ben zo blij dat ik dat bijzondere gevoel tot mezelf heb toegelaten.
“Ik dans nu al 2 jaar bij deze groep en voel me veel vrijer in mijn lichaam. En ik ben zo blij dat ik dat bijzondere gevoel heb ontdekt en tot mezelf heb toegelaten.”
Soms is er een beetje moed voor nodig…
…zoals bijvoorbeeld een vroege wake-up call voor een bad van… zingende vogels. Dat is wat Patrick elke zomer programmeert, elke ochtend, een hele week lang. “Een gezongen meditatie. Het valt niet mee om zo vroeg op te staan, maar als ik in mijn eentje en in mijn kostuum vanaf mijn terras de zon zie opgaan, met de vogels die zich de keel schor zingen om die nieuwe dag te begroeten, voel ik mezelf helemaal verbonden met het universum, de kosmos en het levensgeluk! Een echte zegening. Het is daar dat mijn zesde zintuig naar boven komt en in synergie is met de vijf andere. Onwaarschijnlijk welke gekke ideeën er dan soms opborrelen!”
Tenzij uw ding er veeleer in bestaat om uw zintuigen te wekken wanneer de nacht valt? Zoals een contemplatieve schemeringwandeling langs de Étang de Virelles (2), “magische momenten die zich solo of met kleine groepjes laten beleven. Met verrassende activiteiten om de nacht te inhaleren, de wind te strelen en de sterren aan te raken… Sublieme momenten: het ontdekken van de natuur en van jezelf”.
Eén ding is zeker: de nazomer biedt heel wat zintuiglijke ervaringen. Doen en genieten!
(1) Zie ook biodanza.be
(2) aquascope.be