Wat was je reactie toen je het script voor “The Father” las?
Anthony Hopkins: Ik was overweldigd. Zo af en toe grijpt een script je echt. Het grijpt je bij de lurven. Dat was het geval met The Father. Ik belde mijn agent: “Het is prachtig! Ik wil het doen.” Ik had me al aan een andere film verbonden maar ik vroeg Florian of hij op mij wilde wachten. Niemand in deze business gaat akkoord om op een acteur te wachten, maar Florian wel.
Wat was het dat je zo aansprak?
Anthony Hopkins: Het verhaal is zo bijzonder van Florian Zeller en Christopher Hampton – krachtig, direct, compact. En het feit dat de leeftijd van het personage, precies overeenkomt met de mijne; een leeftijd waar men de melancholie voelt. Ik kon perfect begrijpen wat deze man voelde. Ik heb altijd veel geluk gehad als acteur maar dit voorstel was bijzonder opwindend.
Anthony, je personage, is in een staat van verwarring. Tegelijk kan hij kan ook charmant zijn. Hoe slaag je erin zo’n complexe rol te spelen?
Anthony Hopkins: Het was bijna gemakkelijk voor mij. Nogmaals, ik begreep hem. Ook al ben ik fit, mijn hersenen zijn oud genoeg om de gevoelens te kennen die door deze man gaan. Ik voel ze diep… Een jaar ging voorbij tussen het moment dat ik me engageerde voor het project en de eigenlijke opnames: gedurende die tijd gebeurde er iets in mij… Het was als een langzame innerlijke voorbereiding… Ik was iemand anders geworden. Nee, echt, het was makkelijk. Je neemt je tekortkomingen en onwetendheid en verandert ze in een vorm van wijsheid… En toen dacht ik aan mijn vader. Hij ging in een jaar achteruit nadat hij een hartaanval kreeg die hem depressief maakte. Ik herinner me nog steeds dat hij harder werd, onaangenaam. Soms huilde hij en het was ongemakkelijk om hem zo te zien. Mijn karakters driftbuien en momenten van woede brachten me terug naar hem. Op een bepaalde manier werd ik mijn eigen vader.
“Ik heb een punt in mijn leven bereikt waar lichten en geluiden me zowel ontroeren als afschrikken. Ik ben geen bang persoon, maar ik ben nu oud genoeg om dat soort emoties te voelen.”
Waren er bijzonder moeilijke scènes?
Anthony Hopkins: Als een film goed geschreven is, is het alsof je in de auto op je GPS kijkt, je hoeft alleen maar de richting te volgen. Slechts één keer schaamde ik me. Het was de scène waarin ik op het einde van de film “mam!” moest zeggen. We repeteerden het en ik verloor mijn stem. Ik verzette me, ik kon het niet. Een rijmpje uit mijn kindertijd kwam in me op, mooi en beklijvend. Ik vroeg Florian Zeller of ik even van het podium af mocht. Ik kwam ongeveer twintig minuten later terug. Ik had nog steeds dat kleine rijmpje dat me emotioneel maakte. Ik was jaren en jaren teruggegaan voor m’n gevoel.
Vertel ons over je acteerpartner, Olivia Colman…
Anthony Hopkins: Ik heb het geluk gehad om met enkele geweldige acteurs te werken in mijn leven. Olivia Colman is een van hen. Ik ben geen sportman, maar ik voelde me alsof ik met haar op een tennisbaan stond. We speelden de bal heen en weer. Het overkwam mij soms verdriet te voelen voor deze vrouw die zij interpreteert door haar te zien wegzinken in depressie voor het gedrag van haar vader. Ik ervoer haar verdriet bijna als een persoonlijke frustratie. Het was hartverscheurend.
“The Father” is de eerste regie-ervaring van Florian Zeller. Had je enige vrees?
Anthony Hopkins: Ik vond het erg moeilijk te geloven dat dit zijn eerste film als regisseur was. Alles leek zo simpel voor hem. Hij wist precies wat hij wilde. En het script was toch al zo specifiek… Je hoefde je alleen maar te laten leiden. Ik heb het geluk gehad om een aantal geweldige projecten te hebben gedaan in de afgelopen jaren… Daar ben ik me van bewust. Maar deze film is anders. Het is het beste wat me in mijn professionele leven is overkomen. En ik zeg dat niet als een promotionele acteur. Ik meen het echt.
“The Father”, door Florian Zeller met Anthony Hopkins en Olivia Colman. Binnenkort in de bioscoop.
