La novia del desierto: een reis in het hart van een vrouw van 54 jaar

Leestijd: 5 minuten

We leven in een tijd waarin we ervan overtuigd zijn dat alles wat we niet in onze jeugd geprobeerd hebben, later niet meer mogelijk is. Filmmaaksters Cecilia Atán en Valeria Pivato zijn echter vrouwen die het belangrijk vinden om te blijven zoeken naar manieren om open te bloeien, hoeveel jaren er ook verstreken zijn. “La novia del desierto”, in de zalen vanaf 27 december, is een reis door de uitgestrektheid van de Argentijnse woestijn. Maar het is ook het begin van een nieuw leven voor Teresa, een gedesillusioneerde vijftiger die dacht dat het voor haar al allemaal gedaan was…

En als het leven nu begon op je 50ste?

Leren om (jezelf) lief te hebben op je vijftigste, het gebeurt niet alleen in de cinema! Dat is de sterke boodschap die de twee regisseuses van “La novia del desierto” willen meegeven met de avonturen van Teresa. De jaren zijn verstreken, en Teresa heeft zich vastgeklampt aan het weinige dat ze had. Ze was ervan overtuigd dat ze deel uitmaakte van de familie waar ze haar hele leven aan had gewijd, maar plots stortte alles in. Teresa blijft op haar 54ste met niets over.

“Veel mensen zouden hier het einde van een verhaal in zien, maar voor ons begint het hier pas. Wij zijn ervan overtuigd dat als je leven overhoop gehaald wordt en alles plots heel onzeker is, dat het ware potentieel van een persoon naar boven kan halen. Het rakelt emoties en verlangens die te lang onder het stof lagen weer op. De reis die Teresa onderneemt door de woestijn wekt haar weer tot leven. Eindelijk is ze zich bewust van de kracht van haar karakter. De woestijn is een vijandige omgeving, en de reis verwijst naar de mythe van Deolinda Correa die stierf van de dorst toen ze de woestijn doorkruiste met haar baby in de armen. De boreling overleefde het wel omdat hij wonderbaarlijk kon blijven drinken aan de borst van zijn moeder, ook na haar dood. Het is hierdat de natuur zich doet gelden, dat het lot sterker is dan logica, dat het het onverwachte is dat veranderingen teweegbrengt. Het is op die bijna mystieke plek waar het leven van Teresa een nieuwe start neemt”, leggen de auteurs van deze magnifieke film uit. “Ze verliest haar tas met al haar spullen en die onvoorziene gebeurtenis zorgt ervoor dat Gringo haar pad kruist, een charismatische man die haar reisgezel zal worden, degene die haar zal vergezellen in haar “queeste”. Gringo leeft vanuit zijn vrachtwagen, en geconfronteerd met de dorre woestijn is hij een figuur die tegelijk fleurig geruststellend en verontrustend is. Die tegenstelling fascineert Teresa. Naargelang de weg vordert en de ontmoetingen zich aan elkaar rijgen, krijgt deze stille, schijnbaar ondoordringbare vrouw weer kleur. De verschillende plekken en de ontmoetingen tijdens haar reis, en het Heiligdom van la Difunta Correa zullen ervoor zorgen dat ze zich weer openstelt voor de wereld in al zijn diversiteit”, voegen ze er nog poëtisch aan toe.

3 VRAGEN voor Cecilia Atán et Valeria Pivato

  1. Hoe werd ‘LA NOVIA DEL DESIERTO’ geboren?Het idee ontstond zo’n vijf jaar geleden. We zochten een andere manier om over de vrouw in de film te spreken: een vrouw wiens leven plots verandert op een leeftijd waarop we graag denken dat het onmogelijk is om je nog heruit te vinden. Teresa, de heldin van “La novia del desierto”, wijdde haar hele leven aan een familie die niet de hare was, en dat zonder ooit tijd voor zichzelf te nemen. Dat is het geval voor veel huisbodes in Latijns-Amerika. Ze blijven vaak decennialang in dienst van een familie zonder dat ze er echt aanvaard worden. Ook Teresa zocht haar toevlucht tot een bepaalde routine, herhaalde elke dag dezelfde taken, tot op de dag waarop ze gedwongen werd om te vertrekken. Het was een brutale verandering voor haar, waarvan ze op dat moment niet wist dat het ook het begin van een nieuw leven zou zijn.
  2. Waarom wilden jullie het verhaal van Teresa vertellen aan de hand van een road movie doorheen de woestijn van Argentinië? Al van in het begin wisten we dat onze heldin een ander soort leven moest krijgen. Daardoor kregen we plots het idee om de reis te vertellen aan de hand van een road movie. We wilden dat het verhaal stap voor stap evolueerde, op een subtiele manier, zodat de twee hoofdpersonages elkaar langzaam maar zeker konden leren kennen. Daarom is deze film ook niet onder te brengen in één genre: de reis die we verfilmen is bewust niet in een hokje te stoppen. Verwijst de woestijn, met zijn uitgestrektheid en dorheid, naar de emotionele en relationele leegte die Teresa zal leren opvullen? Toen we het scenario schreven vonden we inspiratie bij een zinnetje dat onze bedoeling perfect weergeeft: “het is alleen door de woestijn te doorkruisen dat je jezelf vindt”. Voor ons heeft de woestijn altijd een dubbele rol gespeeld: aan de ene kant is hij het decor waarin het verhaal zich afspeelt, aan de andere kant is hij een metafoor voor de persoonlijke reis die Teresa onderneemt. Voor ons onthult de woestijn de nieuwe betekenis die Teresa aan haar leven zal geven. Ze verdwaalt in de woestijn om zichzelf terug te vinden. Het dorre landschap verlost haar van haar verleden en voedt haar toekomst. Ze ontdekt nieuwe horizons, ontmoet nieuwe mensen.
  3. Paulina García is ongelooflijk natuurlijk en ontroerend in haar rol van Teresa. Hoe hebben jullie haar gevonden? We wilden haar al heel snel voor de rol. We stuurden haar dus al een eerste versie van het scenario op in 2013. Ze werd hals over kop verliefd op het project en op Teresa, en daarom stond ze ons bij tijdens het hele proces van de voorbereidingen. De tijd die we samen doorbrachten, heeft het personage doen groeien. Paulina geeft een heel subtiele interpretatie aan Teresa, zowel in haar gebaren, haar manier van zijn en zelfs in haar stiltes. Zelfs nu nog, als we de film opnieuw zien, zijn we verrast door talloze details van haar excellente performance. Paulina en Teresa werden na verloop van tijd één en dezelfde persoon, in die mate dat Paulina afscheid nam van Teresa toen de draaidagen erop zaten. Ze schreef een ontzettend mooie boodschap voor haar neer. “Vandaag is Teresa’s laatste dag in de woestijn. Hier laat ik je vanavond achter. Hier blijf je voor altijd zoals de Difunta Correa. Onder deze uitgestrekte hemels, de verschroeiende zon en de welgekomen wind. Vandaag neem ik even de tijd om een laatste keer terug te denken aan jou, op deze droge weg die nochtans zo vruchtbaar was voor jou. Onze herinneringen die voor altijd verder zullen leven, blijven hier. Ik doof dit lichtje maar de verloofde van de woestijn leeft voor eeuwig verder. Een klein flesje water en je naam”, Paulina García, 16 december 2016.

“La novia del desierto”, een film van Cecilia Atán et Valeria Pivato, is vanaf 27 december in de bioscoop te zien.

* Het Heiligdom van la Difunta Correa in de woestijn van San Juan (middenoosten van Argentinië) is een pelgrimsoord waar elk jaar honderden mensen naartoe trekken om hun wensen uit te spreken, om te bidden voor mirakels en om de heilige vrouw te bedanken voor alle gunsten die ze aan haar toeschrijven. Het is een mystieke plek, kleurrijk en divers, dankzij de duizenden verschillende offers zoals flesjes water, trouwjurken, beeldjes, maquettes, …


© Fiftyandme 2024