Eten om te vergeten. Het is een bekende verslaving en wie, zoals Marie, met overmatige stress kampt, heeft vaak meer behoefte aan suikers, koffie, wijn… Bij zoverre dat dit al snel deel gaat uitmaken van de dagelijkse routine en een ‘stop and go’ moeilijker gaat dan verhoopt. Zeker wanneer men zijn lichaam al vaker op een of ander dieet heeft gezet. Daarom kiest Marie voor een drastische aanpak. Zij gaat vasten, van 100 naar 0.
Zij heeft zich deze nieuwe tactiek al maanden geleden voorgenomen, maar nu ze met de neus op de feiten wordt gedrukt, zinkt de moed haar toch wel een beetje in de schoenen. En bovendien heeft ze er ook geen zin in. Een ‘hongerrantsoen’ in het winkelkarretje is wel het laatste waar ze op dit moment zin in heeft. ‘Want het gaat nu net zo lekker!’, fluistert een verraderlijk stemmetje haar in het oor. Maar er is ook dat andere stemmetje, dat van de wijsheid. Als ze daar oor voor heeft, moet ze toegeven dat haar lichaam al langer ‘Stop!!!’ roept. Een hulpkreet die ze vorige week al aan den lijve heeft ervaren toen ze ’s morgens wakker werd en al haar gewrichten bijzonder pijnlijk aanvoelden.
Het alarm gaat af? Oké, here we go!
Maar nood breekt wet en dus gaat ze ervoor. Dag 1 staat voor het afscheid van haar favoriete ‘vergif’. Vaarwel koffie, suiker, wijn…! Dat blijkt meer moeite te kosten dan ze had verwacht. Het is een wake-up call, waarmee ze zich realiseert hoe al die genotsmiddelen zich in haar denkpatroon hebben geïnstalleerd en mee haar leven zijn gaan bepalen. In de volgende dagen gaan heel wat voedingsmiddelen op de schop. Zo blijven alras enkel rauwe groenten en fruit over. Maar de beloning volgt snel, verrassend snel. Al na twee dagen is haar motivatie helemaal terug. Na het nemen van de eerste horde, die onoverkomelijk leek, wordt alles plots makkelijker. Ook al blijft het moeilijk voor Marie om zich helemaal los te maken van de oude gewoonten. Haar grote ankerpunt is de verbintenis die ze voor zich zichzelf is aangegaan. Zij wil er zich aan houden. ‘Commitment’, heet dat. Zo’n modewoord dat je optilt wanneer je op het punt staat op te geven! Is je trouwens al opgevallen dat elke inspanning die ons iets kost, de glans eraf haalt? Tegelijk maakt alles – nu ja, bijna alles – wat het leven makkelijker maakt ons minder hard.
Marie heeft een goed gevoel wanneer ze binnenloopt in het Maison du Chemin des Roches, een plek van meditatie met een tuin en blije gezichten. Een plek waar alles in het teken staat van gezonde… darmen. Samen met de 13 andere vrouwen in de groep geeft ze zich over aan de warmte van de omgeving en deelt ze allerlei ervaringen. Na een laatste zuivering, met de onvermijdelijke krampen en enkele gorgelende geluiden, keren de rust en de stilte na enkele uren eindelijk terug in haar buik.
Marie geniet van het vreemde en heerlijke gevoel van leegte dat een opstapje is naar een diepe regeneratie. Haar gevoel van leegte lijkt soms op duizeligheid, vooral wanneer de bloeddruk daalt. Maar Marie interpreteert dit als ‘ik sta niet langer onder voortdurende druk, de druk die ik constant moet onderhouden om de motor draaiende te houden!’ Hierna luistert ze naar de ontspanning van het lichaam, de organen en cellen, zodra de eerste onaangename symptomen zijn verdwenen. Weg is de herrie. De buik is plat en de geest opent zich voor een gevoel van voldaanheid. De harten bloeien op, de ogen stralen en de overvloed aan oordelen maken plaats voor de ‘echtheid’ in de mens: welwillend, gul, blij, beschermend. Een vol gevoel dat zich bevrijd weet van elke verslaving. Een vol gevoel dat zich verbonden voelt met het geheel. Dit wordt ook het thema van de sessie ‘Travail Qui Relie’, in combinatie met vasten. Een metamorfoseplatform voor iedereen die zich verbonden weet in diepe vreugde en vriendelijkheid.
Voor Marie ligt de sleutel tot deze vastenweek in het begrijpen. Ons lichaam voedt zich inderdaad met zoveel meer dan alleen maar voedsel. Marie levert haar inspanning ook vanuit een gedeelde drang naar persoonlijke en collectieve verandering. Zodat onze hebzucht, ons ‘teveel’, de aarde niet langer uitput.
De terugkeer naar het gewone leven voelt aan als een lichtoplopende helling. Met een heldere geest keert ze terug op haar stappen, zich bindend aan de wijsheid van elke dag die voorbijgaat. Zij heeft geen nood meer aan haar oude ‘giften’. Haar lichaam is in harmonie met haar hart. Ze luistert naar haar behoeften en haar eetlust, en elke maaltijd is een feest! Maar ze blijft wel op haar hoede voor haar demonen die – want dat gaat zo met duivelse gewoonten – op elk moment opnieuw kunnen opduiken!
Een plek voor je ‘nulmoment’
In ons land worden heel wat vastenkuren georganiseerd, maar zij zijn geen must om voor jezelf een ‘nulmoment’ te creëren. Het vergt misschien iets meer wilskracht omdat je het in je eentje opknapt, maar je kan dit broodnodig nulmoment ook in je eentje opzoeken. Het belangrijkste is om je terug te trekken in een vredige cocon, voor zover mogelijk in de natuur. Het platteland, de bergen of de zee: het maakt niet uit, zolang het maar goed aanvoelt.
Fédération Francophone Jeûne et Randonnée met verschillende suggesties.
La Maison de Sania – een gastvrije plek in Wiesme, Beauraing.
Niet het volle, maar het ledige
Het is goed om jezelf een spiegel voor te houden met betrekking tot de verleidingen van het leven – en die gaan echt niet alleen over eten en drinken! Verleidingen worden inderdaad snel niet te controleren verlangens met een verslavend karakter. Zij drukken ons met de neus op de feiten, op onze moeite om nee te zeggen, op onze steeds verleidelijker wordende maatschappij, op onze behoefte om geliefd te zijn! We zijn bang voor de leegte en dus gaan we volop voor het tegendeel. ‘De leegte die ik van binnen voel, is het gemis van mijn diepste zelf’, zegt Franck Lopvet (de opmerkelijke podcast ‘Regard sur le vide que l’on ressent en soi’ van Franck Lopvet). Alle compensaties vernauwen enkel de doorgang naar mijn eeuwige zelf… Niets zal me genoeg liefde brengen om de kloof tussen mij en mezelf te dichten…’. De auteur moedigt ons aan de leegte niet op te vullen, maar ernaar te kijken, haar te scheppen, in te ademen, lief te hebben. En hij voegt eraan toe: ‘Mijn wezen communiceert niet met mij door het volle, maar door het ledige.’
Is het de angst voor de leegte of de angst om iets te missen? Deze viscerale angst wortelt in een gevoel van onveiligheid dat – het dient gezegd – heel nadrukkelijk leeft in onze samenleving! Zo hebben we al van in onze vroegste jeugd de gewoonte om deze angst om iets te kort te komen te compenseren door onze koelkast, kasten, agenda, enz. helemaal (aan/in) te vullen. Door die automatische gedragspatronen belanden we in een keurslijf dat bij velen van ons veel te strak wordt aangetrokken, bij zoverre dat het ons wurgt! De oplossing? Die kwellende overdaad vervangen door iets uit de hogere sferen. Wees creatief, relationeel, spiritueel. Vervang de veelvraat door de estheet wiens blik wordt gevangen door de Schoonheid!
Schoonheid in plaats van het teveel?
Een stevige wandeling in de frisse buitenlucht drukt alle verleidingen van de wereld in de vergetelheid! En omdat die frisse buitenlucht het best wordt ingeademd bij de zee doen we dat best bij hoogtij, waarna de vloedlijn zich langzaam terugtrekt om plaats te maken voor de innerlijke rust die ons lichaam en onze ziel bij het ingaan van het nieuwe jaar hard nodig hebben. Vaarwel giftig 2023, hallo 2024. De gloednieuwe energie die we tanken en ons voldaan gevoel van soberheid is niet alleen goed nieuws voor onszelf, maar ook voor onze planeet! (Vers la sobriété heureuse, Pierre Rabhi (Éditions Actes Sud)). Laten we samen koers zetten naar meer vreugde!
De leukste berichten van Fifty & Me in je mailbox ontvangen? Schrijf je dan in voor de nieuwsbrief.