Overlevering, hoogwaardige uitdagingen, passies en bedachtzame vastberadenheid stimuleerden Serge Litvine – een drukbezet zakenman uit de Belgische voedingssector – om in minder dan een decennium uit te groeien tot de meest emblematische van alle Belgische restaurateurs. We hadden een gesprek met deze nieuwe dirigent van eethuizen/epicurische zakenman/gedreven investeerder en, in fine – want hij staat aan het begin van een elegant en cool 60+-hoofdstuk – ook een echte doorgever van passie en talent.
Door Joëlle Rochette
Serge Litvine: u bent een verlicht zakenman en een onvermoeibare ondernemer. Hoe kwam u aanvankelijk in de voedingsindustrie terecht en vervolgens in de horeca?
‘Net zoals mijn grootvader, die tijdens de Russische Revolutie naar België was uitgeweken, en vervolgens mijn vader, naast wie ik mijn carrière heb opgestart, heb ik me altijd aangetrokken gevoeld tot ondernemen en het aangaan van uitdagingen. Na een opleiding marketing in Grenoble en de dienstplicht begon ik op mijn 22e bij mijn vader in zijn industrieel (elektrotechnisch) bedrijf, waar ik een eigen afdeling oprichtte. In 1989 nam ik Gaufres Milcamps over, een bedrijf waarvoor ik heel wat groeimogelijkheden zag. Ik leidde dit bedrijf dat ik in 2008 deels heb verkocht. Tegelijk hield ik enkele nevenbedrijven over die ik vandaag nog altijd bestuur. Toen was het tijd voor het gastronomische hoofdstuk en dat niet langer als een gewone liefhebber van goede tafels, maar als een gepassioneerde investeerder.’
Hoe en waarom zette u in 2010 uw schouders onder de Villa Lorraine?
‘Als kind droomde ik ervan om artiest te worden, maar hoewel mijn moeder een professionele pianiste was, had ik geen bijzondere artistieke aanleg. Maar ik kreeg later wel zin in een eigen restaurant. Dat leidde in 2009-2010 tot de aankoop van Villa Lorraine. Daaraan gingen meer dan een jaar van haalbaarheids- en marktstudies vooraf, alsook heel wat (taaie!) contacten met de toenmalige eigenaars. Niet vergeten: de Villa was het eerste restaurant buiten Frankrijk met drie Michelinsterren. Dat was in 1972, bijna 20 jaar na zijn opening (1953) door chef Camille Leurquin en zijn beroemde maître d’hôtel Marcel Kreush. Het was mijn bedoeling om de Villa Lorraine zijn adelbrieven terug te geven.’
Het oppoetsen van het blazoen van de Villa Lorraine was voorzeker geen simpele financiële opdracht.
‘De sector is vandaag zo moeilijk dat je er niet mag instappen, of niet langer mag instappen, met het idee dat je fortuin gaat maken. Ik denk dat je echt gepassioneerd moet zijn en dat je de dag van vandaag ook stevig in je schoenen moet staan om in een sector te investeren die voortdurend in een slecht daglicht wordt geplaatst. Wat mij drijft, is dat ik gedecideerd ben en een doorzetter. Ik zeg wat ik denk (wat me vaak verweten wordt) en ik leg de lat even hoog voor mezelf als voor de mensen in mijn omgeving. Het is dankzij die gebreken/kwaliteiten dat ik dergelijke uitdagingen kan waarmaken. Dit verklaart dan ook voor een groot deel waarom ik er in minder dan 10 jaar in geslaagd ben om een tiental bedrijven te verenigen, waarbij de vier sterrenrestaurants ‘La Villa Lorraine’ (met chef Gary Kirchens), ‘La Villa in the Sky’ (met chef Alexandre Dionisio), ‘La Villa Emily’ (met chef Mathieu Jacri) en ‘Sea Grill’ (met chef Yves Mattagne die nog altijd mede-eigenaar is).
Hoe vult u het ‘menselijke’ aspect in, want dat moet niet evident zijn met een tiental bedrijven bestaande uit gastronomische huizen en traiteurs.
‘Ik ben blij dat u mij die vraag stelt want – in tegenstelling wat sommige van mijn afbrekers denken – ik hecht er veel belang aan om jonge mensen op de juiste manier te lanceren. Zelfs al zoeken zij, zoals dat soms het geval was, vervolgens nieuwe horizonten op. Maar dan hebben zij ten minste de impuls gevoeld om hun eigen zaak op te starten. Ik ben er om de meest gemotiveerden financieel te steunen, maar het zijn in de eerste plaats degenen die voor mij komen, de keukenchefs, het zaal- en het ander personeel, die een plekje in de schijnwerpers verdienen. Het is dankzij hun talent, hun passie, hun toewijding en hun constante prestaties dat mijn huizen top zijn. Voor mij is het ook een manier om nieuwe uitdagingen aan te gaan, nieuwe talenten te ontdekken en hen te boosten door hen de middelen te geven om hun eigen dromen uit te bouwen.’