De Franse regio Occitanië zag het daglicht op 1 januari 2016. Aanleiding was de fusie van Languedoc-Roussillon met Midi-Pyrénées. Samen vormen zij een ontzettend rijk patrimonium van bijna 73.000 km2.
Door Pierre-Benoît Sepulchre
Of het nu voor een lang weekend is of voor een week: Occitanië bulkt van de sites die een bezoek wettigen en dat geldt ook voor zijn uitstekende restaurants. Deze regio werd in 2016 opgericht als gevolg van een territoriale hervorming en omvat liefst 13 departementen. Door de fusie van de voormalige regio’s Languedoc-Roussillon en Midi-Pyrénées ontstond de op twee na grootste regio van Frankrijk, achter Nouvelle-Aquitaine en Guyane. Occitanië strekt zich uit over 72.724 km2 en telt zo’n 5.730.753 inwoners. Naast de belangrijkste steden Montpellier en Toulouse valt deze streek vooral op door zijn ontelbare prachtig geconserveerde dorpjes die gespaard zijn gebleven van het doorgaand verkeer.
Behalve de zuidelijk gelegen luchthaven van Toulouse-Blagnac zijn er ook regionale luchthavens, zoals in Rodez en Nîmes, met rechtstreekse verbindingen naar Brussels South Charleroi.
Het mooie Uzès
Om van Conques naar Uzès te rijden, doorkruis je het vulkanisch hoogplateau van de Aubrac, waar de verlaten landschappen elke begroeiing missen. Een enorm contrast dus met het lagergelegen Parc National des Cévennes dat ook op de route ligt. De bijzonder rijke biodiversiteit ligt in een beschermd natuurgebied met schitterende landschappen. Een route die we alleen maar kunnen aanraden als u de weg inslaat naar ‘le premier duché de France’.
Uzès schittert en straalt. Het is een juweel dat zich, bijna ongerept, verheft in een landschap van wijngaarden en olijfbomen. Net zoals de klokkentorens die zich om het uur in het Toscaanse achterland laten horen, heeft Uzès zijn eigen Fenestrelle-toren die niets anders is dan de klokkentoren van de Saint-Théodoritkathedraal. Zij valt op met haar dak van geel en groen gelakte leien en domineert een vrijwel idyllisch landschap. Uzès is een kleine stad – amper 8000 inwoners – maar je moet haar gezien hebben, al was het maar voor de pleinen met hun bogen en fonteinen, de vele cafeetjes en restaurants en de middeleeuwse, pittoreske smalle straatjes. Geen toeval dat heel wat bekende Fransen hier een onderkomen hebben gevonden.
De Saint-Théodoritkathedraal werd op het einde van de 6e eeuw gebouwd op de plaats waar vroeger een Romeinse tempel stond en valt op door zijn ongebruikelijke afmetingen. Zij wordt aan haar rechterkant geflankeerd door de Fenestrelletoren die bijzonder is door zijn hoogte en zijn ronde vorm. Deze combinatie is bijzonder zeldzaam in Frankrijk en mogelijk geïnspireerd is door de Italiaanse klokkentorens. De constructie van dit overblijfsel van de oude kathedraal zou uit de 12e eeuw dateren. Dat is in elk geval zo voor het laagste gedeelte en voor ‘sa vis de Saint-Gilles’: een trap waarvan de treden gedragen worden door een spiraalvormig gewelf.
Eten: Le Prieuré (Villeneuve-lès-Avignon)
Dit sterrenrestaurant (1* in de Michelingids) ligt op enkele minuten rijden van Uzès. Achter het fornuis staat de uitstekende Fabien Fage. Deze chef uit Arles leerde de kneepjes van het vak bij Alain Ducasse en Alain Passard. Op zijn menukaart komen de regionale smaken op de voorgrond. Hiervoor rekent hij in de eerste plaats op de producenten uit de Languedoc. Fabien Fage houdt van lichte en luchtige gerechten die hij begeleidt met perfect uitgebalanceerde sauzen en sappen. Deze correcte en simpele keuken laat zich degusteren in een chic en rustig decor of, als het weer het toelaat, in de prachtige tuin van het vijfsterrenhotel Le Prieuré dat eigendom is van de groep Baumanière.
Logeren: L’Albiousse
Dit elegante verblijf, dat een onderkomen vond in een straatje op een steenworp van het hertogelijk kasteel, werd tussen de 16e en de 18e eeuw gebouwd. Vroeger woonde hier de familie Albiousse. Gwilym Cox en Alexis Van Deinse verbouwden het tot een prestigieus gastenverblijf waarin het cachet van weleer subtiel met het hedendaags comfort gecombineerd werd. Het koppel bewaarde de elementen van de initiële inrichting, zoals de indrukwekkende schouwen, de parketvloeren en de oude plafonds. Hun passie voor reizen – vooral dan in Azië – en hun ziel van wereldreizigers vind je terug in kleine details, zoals bijvoorbeeld in het bestek dat afkomstig is uit de First Class van het ter ziele gegane Pan Am. De decoratie combineert meubels met een 18e-eeuwse sfeer met modern meubilair – zelfs industriële, metalen stukken. Bij momenten zeer gedurfd, maar het sluit perfect aan bij de sfeer van het geheel. ’s Avonds staat Gwilym achter het fornuis terwijl Alexis de bediening in de zaal voor zijn rekening neemt. Het resultaat is een ‘sans-faute’ en dit zowel onder het dekbed als in de borden!
