In onze door mannen gedomineerde maatschappij verliezen we makkelijk het contact met de oervrouw in onszelf. In een reeks artikels zoomen we in op wat het betekent om vandaag vrouw te zijn. Ten tweede: onze geest met al haar typisch vrouwelijke krachten.
Door Anne Wislez
Sorry dat ik me verontschuldig
Niet alleen ons lichaam en al haar processen van vruchtbaarheid tot menopauze zijn verdonkeremaand of gemedicaliseerd (zwijg erover, pak een pil of leer ermee leven, mevrouwtje). Ook de eigenschappen die vrouwen, door hun biologie en hormoonhuishouding, specifieker dan mannen belichamen, worden het liefst uit de schijnwerpers gehouden. Emotionaliteit, sterke empathie, intuïtief aanvoelen, cyclisch denken, bezorgdheid om het nageslacht, de verontwaardiging en woede bij het zien van het zoveelste door oorlog gebombardeerde of verdronken kind … ach, het is aandoenlijk, maar een echte rol mag het in het publieke leven niet spelen. De ratio, beheersing en gelijkmatigheid moeten zegevieren. Want alleen daar komen uiteindelijk goede dingen van, toch?
Vanuit die normering hebben vrouwen dan ook hartstochtelijk de man in zichzelf aangezwengeld. Rationeel, analytisch, stabiel, ambitieus. Yes, we are. En dat zijn we ook, wie heeft daar eigenlijk ooit aan getwijfeld? Maar onze emoties, twijfels, humeurschommelingen en ons verlangen om confituur te maken zijn er ook. Maar die houden we netjes thuis. En als vrouwen zich in de publieke sfeer willen beroepen op kwaliteiten zoals intuïtie, zachtheid of – wat zeg je daar – liefde, gaan ze zich bijna in bochten wringen van verontschuldiging. ‘Het klinkt een beetje melig, maar …’, ‘ik ben verder heel rationeel, hoor, maar …’ Excusez-moi que j’existe. Terwijl sensitiviteit, empathie, verbondenheid, intuïtie, maar ook vrouwelijke woede of verontwaardiging, gewoon deel uitmaken van het menselijke palet en nodig zijn in een wereld waar nu eenmaal mannen en vrouwen samenleven. Ja, we zijn slim en ambitieus. Maar we zijn nog veel meer. En met recht en reden. En dat willen we met z’n allen publiekelijk wel eens vergeten.
Artikel gepubliceerd in Psychologies