Geven en doorgeven
Geven is dus ook doorgeven! Doorgeven wie je bent, met je gebreken en je talenten. En dat is nu precies het terrein van de grootouders. De vreugde en de beproevingen van het leven en het werken aan zichzelf, hebben de persoonlijkheid gekneed van hen die vandaag verhuizen naar ‘een verdieping hoger’, meer bewust van hun innerlijke rijkdom, bereid om die ook te delen. Het moment is aangebroken waarop zij voluit hun rol van ‘referentiepunt’ kunnen spelen en aan de jongsten een warme, veilige en bemoedigende aanwezigheid kunnen bieden.
Maar niet om het even hoe!
Zich geven is niet hetzelfde als zich verliezen! Dat laatste zou een zeer slechte manier van doorgeven zijn. Werkelijk al je tijd geven, kan niet alleen vermoeiend zijn, het is ook lastig, hinderlijk en het zadelt je op met schuldgevoelens! “Met alles wat ik voor jou doe”, een boodschap die zich bevindt tussen de lijntjes van die beschikbaarheid die uiteindelijk verstikkend wordt. Een vorm van slavernij die om steeds meer erkenning smeekt. Met als ultieme uitwas dat we ons het recht zouden toe-eigenen om al te veel tussen te komen in het privéleven van onze kinderen. En dat heeft niets meer te maken met geven vanuit het hart.
In feite is dat het kader dat de schoonheid van geven in de verf zet. En dat vraagt initieel een heus zelfonderzoek: Wat ben ik bereid te geven? Op welk moment? Voor hoelang? Hoe organiseer ik de waardevolle tijd die ik met mijn kleinkinderen doorbreng? Wat wil ik met hen beleven? Wat kan ik hen doorgeven?
Meteen passeren allerlei ideeën voor boeken, spellen, uitstappen,… de revue. Maar vooraleer op een briefje onder de kerstboom terecht te komen, worden ze voorgesteld aan de ouders. Er is geen sprake van om een verblijf, een reisje, een uitstap te plannen zonder eerst voorafgaandelijk overleg te plegen over de beschikbaarheid van de enen en de anderen. Anders kun je er donder op zeggen dat spanningen de kop opsteken!
Het is een gouden regel die Jeanne zichzelf heeft opgelegd wanneer ze tijdens de vakanties beschikbaar is voor de kleinkinderen: “Omdat ik weet dat de ouders (mijn zoon en mijn schoondochter), die allebei werken, wat problemen hebben om de vakantieperiodes te overbruggen. Stages en sportkampen, oké, maar niet heel de tijd! Daarom duid ik bij de aanvang van het jaar in mijn spiksplinternieuwe agenda bepaalde periodes aan met K (van Kleinkinderen).
Eens er consensus is rond de data, blokkeer ik ze. Dan kan ik me volledig voorbereiden op de tijd die ik van ganser harte samen met mijn kleinkinderen zal doorbrengen. Op die manier is het voor iedereen comfortabel, zonder onzekerheid enerzijds en anderzijds het gevoel op elk moment beschikbaar te moeten staan.”