Pascale Naessens is niet alleen de best verkopende auteur in Vlaanderen, ze heeft ook heel veel Vlamingen laten kennismaken met een keuken waar olijfolie, kokosmelk, kurkuma en blauwe bessen zegevieren over pasta, aardappelen en brood. ‘Ik kan het soms zelf niet goed geloven’, zegt ze tijdens ons gesprek. ‘Je eigen boek zien liggen in de boekhandel is al bevreemdend. Maar als ik de honderden mensen zie die naar mijn lezingen komen, denk ik pas echt “wow, heb ik dat allemaal teweeggebracht?”
Laten we even teruggaan naar je kindertijd. Wat voor meisje was je? Wat waren je dromen?
Pascale Naessens: ‘Ik ben opgegroeid in Eeklo en heb daar een zorgeloze jeugd gehad. Ik denk wel dat ik kan zeggen dat mijn opvoeding me gemaakt heeft tot wie ik ben. Ik had bijvoorbeeld een heel sterke grootmoeder die een verschil maakte tussen de benadering van een jongen en die van een meisje. Een jongen moest goed studeren, een meisje moest vooral mooi en vriendelijk zijn. Het klassieke rollenpatroon, zeg maar. Dat gegeven heeft meegespeeld in die zin dat ik daaruit wilde losbreken, ik wilde ook mijn gang kunnen gaan, net zoals mijn broer. De hunker naar en de lokroep van de wijde wereld waren bij mij heel groot. Na het middelbaar had ik hoegenaamd geen idee welke richting ik uit wilde. Ik ben nog een jaar bedrijfseconomie gaan studeren maar dat was mijn ding niet. Nadien ben ik beginnen werken als model. Ik heb zo een stuk van de wereld kunnen zien en mijn zelfstandigheid kunnen ontwikkelen. Dat is een echte leerschool geweest in zelfstandig zijn en in je plan leren trekken. Een ideale leerschool voor het echte leven dus.’
Als je op een moment in je leven zit dat je het even niet weet, hoe begin je dan aan die zoektocht in jezelf?
PN: ‘Ik heb lang in de clinch gelegen met mijn eetgewoonten. Daar is mijn zoektocht begonnen. Als model was het nodig om “goed mager” te zijn. Dat kwam soms neer op mezelf uithongeren met enkel wat sla en een appel, afgewisseld met periodes van hunkeren en te veel eten, waardoor ik begon te verdikken. Ik voelde mij ellendig, verschrikkelijk ongelukkig. Eten was voor mij een strijd en dat is ook zo voor veel andere mensen. Dat komt omdat onze westerse voeding vol zit met snelle koolhydraten die verslavend werken. Ik heb het zelf allemaal ondervonden en wil mensen vooral zeggen: leg de schuld niet bij jezelf, het is je voeding die veroorzaakt dat je blijft hunkeren. Maak komaf met dat soort voeding.’
‘Het is mij ook duidelijk geworden hoe belangrijk gezonde darmen en een gezonde darmflora zijn. Het is een hot item in de huidige wetenschap omdat gezonde darmen ontzettend belangrijk zijn voor de goede werking van de hersenen. Als het ter hoogte van de darmen niet goed zit, dan heeft dat ook gevolgen in je hoofd. Toen ik bij mezelf voelde dat de strijd tegen de koolhydratenverslaving wegebde uit mijn lichaam kreeg ik pas ruimte in mijn hoofd. Tijd om andere dingen te doen, om creatief te zijn en te genieten. Dat was ongelofelijk bevrijdend.’
Je zegt dat je een koolhydratenverslaving hebt gehad. Kan je echt zo verslaafd geraken aan koolhydraten dat het je neerhaalt?
PN: ‘In mijn geval wel. Ik weet hoe moeilijk het is om ervanaf te geraken. Veel mensen zoals ik reageren niet goed op zoveel koolhydraten, we raken erin verstrikt. De enige oplossing is dan om veel minder koolhydraten te gaan eten en vooral geen snelle koolhydraten zoals brood en aardappelen. Ik was vroeger ook verslaafd aan brood. Mensen kunnen kwaad worden als je aan hun boterhammen en aardappelen raakt. Pure verslaving noem ik dat.’
‘Het is net zo voor een roker. Zeg hem “ik neem morgen je sigaret af” en hij wordt kwaad. Mensen hebben soms dezelfde reactie met brood. In wetenschappelijke termen mag je koolhydraten of suiker niet bestempelen als verslavend, wel als belonend. Maar net dat is het grote probleem. Het ligt allemaal heel gevoelig en we durven de vinger niet op de wonde te leggen. Soms wordt er gezegd “onze grootouders aten ook aardappelen”. Maar dat is net het punt. Toen waren er alleen maar aardappelen en brood. Nu zijn er ook koekjes én chips én frisdrank en ga maar door. Die overdaad aan koolhydraten kan ons lichaam gewoon niet aan.’
De juiste voeding kan je dus mentaal in evenwicht brengen?
PN: ‘Voeding, en vooral natuurlijke voeding, kan een heel groot verschil maken. Ik spreek niet over mensen die ernstig ziek zijn, zij moeten zich laten begeleiden door de beste deskundigen, maar alle mensen die met vage klachten zitten, die kunnen onwaarschijnlijke resultaten behalen door enkel maar hun voedingsgewoonten aan te passen.’
Je boeken zijn stuk voor stuk ontzettend succesvol. Heeft dat je gelukkig gemaakt?
PN: ‘Het maakt me wel gelukkig, ja, maar ik weet niet of dat door het succes op zich komt. Er zijn drie dingen die me gelukkig maken: het feit dat ik een grote liefde heb in mijn leven, het feit dat ik mensenlevens heb kunnen veranderen, en ik dus iets kan betekenen. Ten slotte maakt het feit dat ik onafhankelijk en vrij ben me heel gelukkig. Niet het succes op zich dus, wel het gevolg van dat succes.’
Sommige mensen worden onzeker als ze nadenken over de toekomst. Ken je dat gevoel?
PN: ‘Niet echt eigenlijk. Ik denk niet zo vaak na over de toekomst. Ze mogen mij droppen, eender waar ter wereld en zonder geld, ik zal altijd op mijn pootjes terechtkomen. Het leven is voor mij een aaneenschakeling van belevenissen. Ik verwacht er niet echt veel van, dat heb ik nooit gedaan. Ik neem de dingen zoals ze komen, ik heb zoals ik ook al zei altijd het gevoel dat alles altijd wel goed komt. Mijn motto is eerst voelen, dan handelen en dan nadenken. In onze westerse manier van denken is het vaak net omgekeerd. Maar daar word je volgens mij niet gelukkig van. Volg gewoon je gevoel, de rest komt later.’
Artikel gepubliceerd in Psychologies 59
www.psychologies.be