Anne, Jos en Erlinde getuigen
“Het heeft lang geduurd vooraleer ik de stap durfde te zetten. Het lijkt immers op het eerste gezicht allemaal zo geforceerd. Ik heb ondertussen twee sessies achter de rug. U moet weten dat de mensen die naar zo’n sessie komen van nature al een heel erg open karakter hebben en dat is, wat mij betreft, een absolute opsteker. Ze lachen dan misschien wel op bevel, hun lach is daarom niet minder aanstekelijk. Bovendien, hooggeschoold of bouwvakker, het maakt allemaal niets uit. Het doet zo’n deugd om even los te komen van de dagdagelijkse beslommeringen. Door de lachclub ben ik ook in het gewone leven veel bewuster gaan lachen. Het overkomt me dat mijn dochter de deur open steekt en spontaan zegt: mama, je ziet er goed uit vandaag. Gewoon omdat ik veel explicieter bezig ben met dat gevoel van blijheid. En het klinkt misschien raar, maar voor mezelf probeer ik me soms de beste momenten van de lachsessie voor de geest te halen en dan begin ik spontaan weer te lachen. Dat kan toch alleen maar goed zijn voor de gezondheid, hé?” (Anne, 53)
“Twee maanden geleden ben ik lelijk onderuit gegaan met de moto. Met als gevolg een geweldige bloeduitstorting in mijn kuit. Ik kon moeilijk lopen. Dus, ik in rolstoel naar de lachsessie. Beetje vreemd misschien, maar ik ben er wel aan gehecht en na een paar keer overslaan was ik er zeker aan toe. Na een kwartiertje stond ik al recht en voelde ik de pijn niet meer.” (Jos, 56)
“Ik heb de lachclub ontdekt vorig jaar aan het einde van de grote vakantie. Ik besloot me in te schrijven voor twee sessies. De animatoren hebben een geweldige invloed op de sfeer en het goede verloop van een lachsessie. Maar de deelnemers zijn natuurlijk ook heel belangrijk. Aan het einde van de sessie lacht iedereen honderduit, animatoren zowel als deelnemers. Iedereen zit op dezelfde lijn. De sfeer is in feite zeer sereen. Zo’n klein uurtje geluk en goed gevoel doet ongelooflijk veel deugd. Ik heb dat nodig voor mijn evenwicht, het is mijn natuurlijke ‘lifting’. Als je bedenkt dat lachen zoveel spieren aan het werk zet… Ik ben voor, reken maar!” (Erlinde, 57)