Bij sommigen helpt de actualiteit er niet bij het leven door een rooskleurige bril te zien, maar anderen krijgen te maken met een permanente staat van droefheid die ze verhindert te genieten van de goede tijden. Hoe zit het met hypomanie, een pathologie die volgens studies 10% tot 20% van de bevolking treft? Het gaat dan om een ernstig gevoel van melancholie, dat hoe dan ook opgevolgd moet worden. Gelukkig bestaan er behandelingen.
Hypomanie uitgelegd
Hypomanie is een woord gebaseerd op het Griekse ‘lype’, oftewel verdriet. De term is niet nieuw, want hij werd in de 19e eeuw bedacht door de Franse psychiater Jean-Etienne Esquirol. Destijds beschreef hij deze gemoedstoestand al als het onvermogen van zijn patiënten om van het leven te genieten, omdat ze nergens naar verlangden. Ze zaten bevroren in een toestand van diepe melancholie, het zusje van de depressie. Verschillende beroemdheden, zoals Marc Lavoine, Stromae en Florence Foresti hebben in de media onlangs nog gepraat over hun hypomanie – een heilzame actie voor wie eraan lijdt.
Wat zijn de symptomen?
De symptomen van hypomanie lijken vaak op die van een klassieke depressie. Ze omvatten:
– Een gevoel dat de toekomst hopeloos is
– Permanente vatbaarheid
– Suïcidale gedachten
– Negatieve emoties
– Een gebrek aan energie en een gevoel van leegte
– Verlies van eetlust en slaap
– Moeite met concentreren
Hoe reageer je op hypomanie?
“Zoals ik bij mijn patiënten observeer, zijn hypomanen als het ware bevroren in hun toestand. Ze zien geen uitweg uit hun gemoedstoestand, die gekenmerkt wordt door een negatieve kijk op het leven. Het eerste wat ik doe is ze aanmoedigen om te praten. Zo kan ik de triggers ontdekken en uitzoeken of er een familiegeschiedenis ten grondslag ligt aan de hypomanie, want het is een pathologie die vaak een genetische oorsprong heeft. De term ‘hypomanie’ wordt tegenwoordig niet meer gebruikt en wordt vervangen door de uitdrukking ‘chronisch depressieve toestand’. In overleg met de patiënt probeer ik de levensimpulsen die we bijna allemaal kennen weer aan te wakkeren. Ik leg uit dat ze hun melancholie moeten aanvaarden, dat ze normaal kan zijn, en dat ze nog steeds kunnen genieten van wat het leven te bieden heeft. De ontkenning van geluk moet doorbroken worden”, benadrukt psychiater Marie Soulignas.
Maar praten over je aandoening is lang niet de enige optie. Een psychiater kan bijvoorbeeld antidepressiva of anxiolytica voorschrijven. Maar ook behandelingen op basis van lithium, een stemmingsregulator die vaak wordt voorgeschreven bij depressies. Mogelijke behandelingen omvatten ook psychotherapie en steun van familie en vrienden door de patiënt te vergezellen tijdens leuke activiteiten. Sportsessies scheiden bijvoorbeeld serotonine af, dat ook wel het gelukshormoon wordt genoemd.
De leukste berichten van Fifty & Me in je mailbox ontvangen? Schrijf je dan in voor de nieuwsbrief.
Beeld © Shutterstock